Gürcistan – Osetya – Balkarya – Karaçay – Çerkesya (7000 KM)

Etrafta uçuşan su zerrecikleri yüzünüze konarken gülümsemeniz gecikmiyor, çok güzelsin Chegem!

Verkhniy Chegem’de lastikle ilgili bir sorun yaşıyorum tekrar ve hava kararıyor. Şanslıyım köy meydanında amcalar var. Yardımlarıyla sorunu birlikte çözüyoruz.

Yola dubleks lastikle çıkmazsan uğraşırsın böyle.

İçlerinden Nazir abi evine davet ediyor yemek için. Hanımı patates ve undan hazırlamış, adını söyledi ama unuttum. Patatesi de hamura karıştırarak yapıyor, eve gidince denemeliyim.

Kışın etraf karla dolunca, evlere kapanıp Türk dizileri izliyorlarmış. :)

Ufak da bir barakası varmış Nazir abinin, ısrarla orada kalmamızı ve çadırda üşüyeceğimizi söylüyor. Kabul edip gecenin karanlığında dediği yeri buluyorum ve sabah uyanınca bu manzara kocaman bir günaydın diyor.

Kafkaslara doyulmuyor…

Yolculuğun teması yüksek rakımlar oldu. Mümkün olduğunca ana yollara inmeden, tepelerden tepelerden kilometrelerce yol geldik.

Dağlardan Chegem-Elbruz yolu.

Elbruz’dan Dombay’a yine kestirme bir dağ yolu vardı, kaçar mı! İki yol alternatifini de masaya yatırıyorum, ikimiz de kısa olanı seçiyoruz. Yalnız baya geciktik lastik derdine, havanın kararmasına 2 saat vardı. 50 km dağ yolu ve sonrası asfalt. Herhalde hava kararmadan düzgün olan yola yetişiriz dedik ve başladık tırmanmaya iki tane tekerlek izinden. Güneş görmeyen kısımlar bolca çamurlu ve gitmesi zor, bir iki ufak dere de aştık derken 15 km sonra hava karardı. Dönmek olmaz, Ushguli’de yol yüzünden döndük diye ne canım sıkılmıştı. :) Neyse, inat edip devam ettik. Gittikce rakım yükseliyor, 2000’in üzerindeyiz. Sağda solda dağlar var, göremiyorum ama 2700-3000 diye gidiyorlar haritaya göre. Biz de aralarından süzülerek ilerlemeye çalışıyoruz. Dik çıkışlarda motorların gücü yetmiyor ve teker teker çıkarıyoruz. Birimiz gidonu tutup gaz açıyor, birimiz de arkadan itiyor. Hani motorun üzerine oturayım desen yine çıkmıyor. Nasıl çıkmaz kabullenemesek de bir şekilde düşe kalka ilerlememiz gerek. Aslında bir düzlük bulup kamp yapma taraftarıyım ama Ünal güvenli bulmadığı için kabul etmiyor. Hava da gittikçe soğuyor, yoldaki çukurlara biriken sular çoktan buz tutmuş bile. Dolunay olsa ne güzel olurdu. Güzelim dağları karanlıkta geçmek gibi bir saygısızlığın bedelini hakettiğimizi düşünüyorum. Evet asfalta ulaştık, bir de üzerine şehre gidip hostelde kaldık. Ne güzel!

Aslında bulutların üstünde uçmak, mutluluğun son noktası olmalı.
Ben o noktada değilim ama.
Gerçi biz de uçmuyoruz. :P

Arkadaşım Türkiye’ye geri döndü. Zorlu dağlar yorucu oldu haliyle, aslında yola çıkmadan anlattığım rotanın sonuna gelmeye az kalmıştı. Yine de bu tempoya iyi dayandı. Hadi bakalım yol bizi bekliyor, ikimize de hayırlı yolculuk.

Dombay yolunda lastik tekrar iniyor, yapılan yama tutmamış olmalı. Çok da şanslıyım hep güzel konumlarda başıma geliyor bu işler. Abiler sağ olsun tutmyan yamaları güzelce yapıyorlar bu sefer. 4 tane yama var lastikte, iç lastik de bulamıyorum. Neyseki bu sefer daha başarılı oldu gibi.

Dombay pek bir renkli.

Hava kararmaya yakın ulaştığım için kamp yapacak bir yer bulmam zor olacak. En iyisi Karaçay’a dönüp daha önceden kamp yaptığım yere gitmek.

Karaçay’da soğuk bir gecenin ardından sıcacık güneşli bir sabah.

Arkhyz’dan merhaba. Buralar enfesmiş! Karlar içinde görürüm diye umuyordum ama bol güneşli ve sıcak karşıladı beni. Yaşanacak yerler listeme ekledim hemen.

Yürüyüş rotaları, doğası ve turistik yerleri ile her mevsim ziyaret edilebilir Arkhyz.

Tekrar gelirsem (dayanamam gelirim) burası da güzelmiş kamp için.

Alpleri aratmıyor burası. Açıkcası sakinliğiyle Alplerden bir adım önde derim. 15 yıl içinde 250 yeni kayak pistinin hayata geçirilmesi hedefleniyormuş ayrıca. Umarım bu sakinlik ve huzurlu ortam çok etkilenmez bu durumdan.

Arkhyz’dan ayrılmak zor, ama devam etmem gerekiyor.